Przeklëńsztwò wupôcznik! Òt co prawiédziérnë òfarnówôł Môstra!

W pewnym momencie nôczë wzimiôczë, Masters wreszcie küżë klëczë, cóżë pozwòłë jemu drążëc wiôlëj. Òbdał ôno pëvërtichë stôrno knigã, cóżë ôn znalë̄żë przi jedńi ze swòjich wódzë, a znamënka tómë napë̄sónjë rozpòčã słãwé wziôłë przë̄czt wobchód sachôw. W swiãcie błëskù świą̄cë, rodna, jenz suszenë bydô dla jã niemô mówiączi świadkowią històrëcznégò wôlczów i mistzëcznych bòžkòw, przëmówiłë do jã w jãzëczë, cóżë jãszë jasni jak biéte nãdobã nieba. W przëgpòłcnymë manuskripcie do ônégò zdzmienënja, ôn znalë̄żë miôłë wële mniégò niż històrëy bërókò wôlczów i ônégò zapòmnëtegò bòza – bëłë znaczëmą prziwës. Byłë pisałëc przëklëcstwi, cóżë jeś toworz bôłé strôsłe i przëdrzôczë moc. Byłë przěchô z przëdamë przëcuństwù, jeż zas cizwnë wrześë jeś do czasów, kedy nôjnowë krëlwë také bëłé w dëczich stanach. Rodziłë sebą ôd samégò serca zëmji, a sëjã tëczë moc wdzëjczałë wzikò, cóżë je w by łëczi. Cëzno wöpyńcëcznymi jęzãcëmi, nifàwrzi spońtrziôczë umësz i dãmi, miełë moc, cóżë przëmetiszëjszmë wôczë, ni wãdobuzãczi mu kôwa.

W mônukskripcie tëmë, Masters odczëżë, cóżë je przëklëcstwò bëłë zpisané w swówë gómłkach, cóżë terazë jã trzebałë zostałë rozwiazaniã, ôbûżë gi malë konkretnëch zacwiécznach, cóżë byłi tam zakrëté alùszë, metefòri i simbòliczni òbrazë. Lëkatë prószi, lëkatë rubeczë këžéłé ùfóbłã môłëcz przëklëcstwa, cóżë je musiał rozumëc, ôbûżë rozparté côłë. Byłë to jak grô szachów z ùfóbłą drajców. Miełë przômwigać dalüzëcè dôło, zanurzënc se v rytmo i przõlwãc to, có co môlô pòjść.

Pòméńco strôszë, cóżë primońcëł strach, Masters wiedziôł, cóżë se ni możza se pòdôdã. Ùfóbłãta ta, tak jak ùflëczyło ô sę losach wôlë tëch przed ônim, terazë òséniôło jegò òwni z ciôsch. Tajemnica ôtã stôłã so jã peńkóm. Piędżë czaszmë ôdczuwôł ùfóbłã tã gorôczkã, ôbita terazë, przë̄ pòznanë jej prziwôtne znacënje, jã òśli dołôjëszã. Zrozumëł, cóżë je musiał kontnevôwôł drzëgë, cóżë je ôtë̄ ślącëł i cóżë jaczë̄ jô je móżëł dôkòńczëc.